Pierwszy krok

Pojedyńcze przypadki raka szyjki macicy zdarzają się nawet wśród nastolatek (15-19 lat), nieco więcej zachorowań następuje między 20 a 29 rokiem życia, ale największy wzrost przypadków rejestruje się u kobiet po 30 roku życia. Szczyt zachorowań przypada na 45-49 rok życia. Niepokojące jest to, że od początku lat osiemdziesiątych systematycznie wzrasta umieralność z powodu raka szyjki macicy wśród młodych kobiet. jednego, stałego, zdrowego i wzajemnie wiernego partnera seksualnego

Pojedyńcze przypadki raka szyjki macicy zdarzają się nawet wśród nastolatek (15-19 lat), nieco więcej zachorowań następuje między 20 a 29 rokiem życia, ale największy wzrost przypadków rejestruje się u kobiet po 30 roku życia. Szczyt zachorowań przypada na 45-49 rok życia. Niepokojące jest to, że od początku lat osiemdziesiątych systematycznie wzrasta umieralność z powodu raka szyjki macicy wśród młodych kobiet. jednego, stałego, zdrowego i wzajemnie wiernego partnera seksualnego

Pojedyńcze przypadki raka szyjki macicy zdarzają się nawet wśród nastolatek (15-19 lat), nieco więcej zachorowań następuje między 20 a 29 rokiem życia, ale największy wzrost przypadków rejestruje się u kobiet po 30 roku życia. Szczyt zachorowań przypada na 45-49 rok życia. Niepokojące jest to, że od początku lat osiemdziesiątych systematycznie wzrasta umieralność z powodu raka szyjki macicy wśród młodych kobiet. jednego, stałego, zdrowego i wzajemnie wiernego partnera seksualnego

Przede wszystkim przez kontakty seksualne. Na tej drodze przekazywanych jest ponad 90% wszystkich zakażeń. I to nie tylko po odbyciu pełnego stosunku, ale także podczas innych form współżycia, podczas których dochodzi do kontaktu cielesnego. HPV uwalnia się bowiem ze złuszczonymi komórkami naskórka i nabłonków. W przeciwieństwie do zakażeń HIV, wirusem brodawczaka ludzkiego nie można zakazić się na drodze kontaktu z krwią. Zdarza się, że noworodek zakaża się, przechodząc przez kanał rodny podczas porodu. Bywa też, że nie dbająca o higienę matka zakaża swoje dziecko, przenosząc zakażenie na powierzchni swoich rąk.

Wszystkie zakażenia HPV przebiegają w początkowej fazie bez żadnych objawów. Większość z nich ustępuje  samoistnie w okresie od 6 do12 miesięcy. Nie wiadomo u których osób dojdzie do samoistnego zwalczenia zakażenie zanim spowoduje ono rozwój zmian przednowotworowych, wykrywanych w cytologii. Nawet jeśli HPV nie daje żadnych objawów, może być dalej łatwo przenoszony, a partner osoby zakażonej może także ulec zakażeniu. W miejscu, gdzie doszło do zakażenia HPV niskiego ryzyka (typ 6 i 11) możliwe jest pojawienie się brodawek płciowych zwanych również kłykcinami kończystych. Uwidaczniają się one na zewnętrznych narządach płciowych lub okolicach odbytu w kilka tygodni lub miesięcy po kontakcie seksualnym z osobą zakażoną.

W miejscu, gdzie doszło do zakażenia wirusem HPV niskiego ryzyka (typ 6 i 11) możliwe jest pojawienie się brodawek (kłykcin kończystych) na zewnętrznych narządach płciowych lub w okolicy odbytu kilka tygodni lub miesięcy po kontakcie seksualnym z osobą zakażoną.

Nie. Spośród ponad 200 typów HPV tylko kilkanaście stwarza takie ryzyko. Do najgroźniejszych należą typy HPV 16, 18, 31 i 45. Zdecydowana większość zakażeń HPV jest krótkotrwała. Organizm dzięki mobilizacji układu odpornościowego pozbywa się zakażenia. Jednak u kobiet o obniżonej odporności i z innych, dziś jeszcze nieznanych powodów, może dojść do zakażenia przewlekłego, które ostatecznie może doprowadzić do rozwoju raka. Przy istniejącym zakażeniu HPV ryzyko rozwoju raka szyjki macicy dodatkowo zwiększają m. in. Takie czynniki jak długoletnia (5-10 lat) antykoncepcja hormonalna, palenie tytoniu czy inne zakażenia przenoszone drogą płciową.

Najpewniejszą ochronę uzyskamy gdy każda kobieta, która rozpoczęła współżycie seksualne wykona badanie cytologiczne nie później niż 3 lata od inicjacji lub w 21. roku życia. Do 30. roku życia badaniu należy poddawać się raz w roku. Potem, jeśli trzy kolejne wyniki badań były prawidłowe, cytologię można wykonywać rzadziej, co 2-3 lata, chyba że lekarz zaleci częściej. Badania cytologiczne stanowią element ogólnopolskiego programu profilaktyki chorób nowotworowych. Są one w nim traktowane priorytetowo, a kobiety otrzymują świadczenie bezpłatnie. W aktualnym programie badań cytologicznych rozpoczynają się one u kobiet w 25 roku życia i są powtarzane co 3 lata, do wieku 59 lat.\nWszystkie kobiety przed 25 i po 59 roku życia mogą wykonywać bezpłatnie badania cytologiczne w swoich rejonowych przychodniach. Również kobiety, które zaszczepiły się na HPV, powinny regularnie poddawać się badaniom cytologicznym.

Zdecydowanie tak. Mężczyzna zakażony wirusem brodawczaka ludzkiego może nie mieć objawów i zupełnie nieświadomie zakazić nim partnerkę.

Pojedyncze przypadki raka szyjki macicy zdarzają się nawet wśród nastolatek (15-19 lat), nieco więcej zachorowań następuje między 20 a 29 rokiem życia, ale największy wzrost przypadków rejestruje się u kobiet po 30 roku życia. Szczyt zachorowań przypada na 45-49 rok życia. Niepokojące jest to, że od początku lat osiemdziesiątych systematycznie wzrasta umieralność z powodu raka szyjki macicy wśród młodych kobiet.

Polskie i światowe towarzystwa medyczne zalecają szczepienie dziewcząt w różnych przedziałach wiekowych między 11 i 18 rokiem życia (Np. w Australii refundowane są szczpienia przeciw HPV 6,11, 16 i 18 dla dziewcząt od 13 do 18 roku życia).\nSzczepionka skierowana przeciw dwóm typom wirusa HPV (16 i 18) jest wskazana dla dziewcząt i kobiet od 10 do 25 roku życia. Szczepionka przeciw czterem typom wirusa (HPV 6,11, 16 i 18) jest wskazana dla dzieci (także chłopców, których ma chronić przed brodawkami płciowymi) od 9 do 15 roku życia i dla kobiet od 16 do 26 roku życia.

Najlepsze efekty profilaktyczne przynosi szczepienie dziewcząt i chłopców zanim ich organizm zetknie się z wirusem HPV, a więc przed rozpoczęciem życia seksualnego. Nie oznacza to jednak, że nie warto szczepić się po rozpoczęciu współżycia. Zaszczepić się zdecydowanie warto, bo inicjacja życia intymnego nie oznacza, że jednocześnie doszło do zakażenia, a poza tym niezwykle rzadko zdarza się, aby ktoś zetknął się od razu ze wszystkimi typami wirusa przeciwko którym skierowane są szczepionki.

Wykonywanie badań cytologicznych po szczepieniach jest nadal konieczne. Należy pamiętać, że szczepionki zapobiegają zmianom wywołanym przez typy 16 i 18 wirusa HPV związane z powstawaniem 70% raków szyjki macicy. Pozostaje więc ograniczony ale istotny margines przypadków raka, przed którymi szczepionka nie jest w stanie zabezpieczyć Ponadto, szczepionka nie ma działania leczniczego, a nie można wykluczyć, że przed szczepieniem doszło już do wcześniejszego zetknięcia się z wirusem HPV 16 lub 18, lub z innymi typami wirusa niż te, przeciwko którym skierowana jest szczepionka.

Przed podaniem szczepionki nie są wymagane żadne wstępne badania, w tym także badanie DNA HPV. Okoliczność przyjęcia szczepionki przeciw HPV to natomiast znakomita okazja do wykonania badania cytologicznego. Dziewczynki mogą zostać przebadane przez lekarza pediatrę lub rodzinnego, który za zgodą rodziców może podjąć decyzję co do ewentualnego szczepienia.

Nie. Spośród ponad 100 typów wirusa HPV tylko kilkanaście stwarza takie ryzyko. Do najgroźniejszych należą typy HPV 16, 18, 31 i 45. Zdecydowana większość zakażeń HPV jest krótkotrwała. Organizm dzięki mobilizacji układu odpornościowego pozbywa się zakażenia. Jednak u kobiet o obniżonej odporności i z innych, dziś jeszcze nieznanych powodów, może dojść do zakażenia przewlekłego, które ostatecznie może doprowadzić do rozwoju raka. Przy istniejącym zakażeniu HPV ryzyko rozwoju raka szyjki macicy dodatkowo zwiększają m. in. takie czynniki jak długoletnia (5-10 lat) antykoncepcja hormonalna, palenie tytoniu czy inne zakażenia przenoszone drogą płciową.

Pojedyncze przypadki raka szyjki macicy zdarzają się nawet wśród nastolatek (15-19 lat), nieco więcej zachorowań jest między 20 a 29 rokiem życia, ale prawdziwy dramat zaczyna się po trzydziestce. Liczba chorych gwałtownie rośnie, szczyt osiąga w grupie kobiet w wieku 45-49 lat. Niepokojące jest to, że od początku lat osiemdziesiątych systematycznie wzrasta umieralność wśród młodych kobiet z powodu tego raka. Obecnie, rak szyjki macicy jest drugim, najczęściej występującym rakiem u kobiet do 45 roku życia.

Szczepionka skierowana przeciw dwóm typom wirusa HPV (16 i 18) jest wskazana dla dziewcząt i kobiet od 10 do 25 roku życia. Szczepionka przeciw czterem typom wirusa (HPV 6,11, 16 i 18) jest wskazana dla dzieci (także chłopców, których ma chronić przed brodawkami płciowymi) od 9 do 15 roku życia i dla kobiet od 16 do 26 roku życia. Prowadzone są również badania kliniczne w grupie kobiet powyżej 26 roku życia. Na razie jednak wskazania wiekowe nie zostały rozszerzone przez Komisję Europejską, która dopuszcza do obrotu produkty lecznicze.\nWarto podkreślić, że niezależnie od wieku pacjenta decyzję o podaniu szczepionki każdorazowo powinien podjąć lekarz i to on decyduje, kiedy można ją zaaplikować.

Zgodnie z decyzją o rejestracji szczepionki przeciw HPV 6, 11, 16 i 18 w Unii Europejskiej jest ona wskazana nie tylko dla dziewcząt i kobiet w wieku do 9 do 26 lat, ale także dla chłopców w wieku od 9 do 15 lat. Podanie szczepionki chłopcom jest wskazane, gdyż w przyszłości zaszczepieni młodzi mężczyźni nie będą zakażali swoich partnerek. Ponadto szczepionka uchroni ich przed brodawkami narządów moczowo-płciowych.

Dziewczynki mogą zostać przebadane przez lekarza pediatrę lub rodzinnego, który za zgodą rodziców może podjąć decyzję co do ewentualnego szczepienia. Dorosłe kobiety powinny zgłosić się do ginekologa, dermatologa lub lekarza rodzinnego. Szczepionki przeciw HPV podaje się w trzech dawkach w cyklu półrocznym. Zastrzyk domięśniowy w ramię wykonuje pielęgniarka lub lekarz w gabinecie lub punkcie szczepień. Nie ma konieczności robienia żadnych wstępnych badań przed szczepieniem, choć zawsze warto przy tej okazji zrobić cytologię.

Bezpieczeństwo i skuteczność szczepionek przeciw HPV były poddawane ocenie podczas wieloletnich badań klinicznych. Żadna ze szczepionek nie chroni całkowicie przed rakiem szyjki macicy, ponieważ wysokoonkogenne typy HPV (16 i 18) przeciw którym skierowane są szczepionki są odpowiedzialne za nieco ponad 70 proc. przypadków raka szyjki macicy. Wykonywanie badań cytologicznych po szczepieniach jest więc nadal konieczne, ponieważ pozostaje istotny margines przypadków raka, przed którymi szczepionka nie jest w stanie zabezpieczyć.

Nie. Szczepionka została skonstruowana tak, że nie zawiera materiału genetycznego wirusa, a jedynie pustą jego „otoczkę” w celu sprowokowania układu odpornościowego organizmu do obrony i wywołania produkcji ochronnych przeciwciał i powstania tak zwanej pamięci immunologicznej. Dzięki temu w momencie zetknięcia organizmu z prawdziwym wirusem, potrafi on obronić się przed infekcją. Nie ma natomiast żadnego niebezpieczeństwa rozwoju zmian w następstwie samego przyjęcia szczepionki - nie ma w niej wirusa a tylko jego powłoka.

Badania kliniczne wykazały, że szczepionka może chronić kobiety zakażone jednym typem wirusa przed zakażeniem pozostałymi jego typami, przeciwko którym jest skierowana. Szczepienie nie zmienia jednak przebiegu choroby już istniejącej. Z tego powodu nie można tą szczepionką leczyć już istniejących brodawek płciowych albo rozwijającego się raka szyjki macicy czy też zmian przednowotworowych.

Co najmniej siedem lat, a prawdopodobnie dłużej. 7 lat to najdłuższy okres obserwacji osób poddanych szczepieniom. W tym okresie wykazano skuteczność ochronną szczepionek. W celu uzyskania długotrwałego efektu ochronnego wskazane jest przyjęcie 3 dawek szczepionek. Prowadzone są dalsze badania co do skuteczności ochrony.

Pojedyńcze przypadki raka szyjki macicy zdarzają się nawet wśród nastolatek (15-19 lat), nieco więcej zachorowań następuje między 20 a 29 rokiem życia, ale największy wzrost przypadków rejestruje się u kobiet po 30 roku życia. Szczyt zachorowań przypada na 45-49 rok życia. Niepokojące jest to, że od początku lat osiemdziesiątych systematycznie wzrasta umieralność z powodu raka szyjki macicy wśród młodych kobiet. jednego, stałego, zdrowego i wzajemnie wiernego partnera seksualnego